بهبود تجمع عناصر غذایی پر و کم نیاز در ذرت با کاربرد کودهای زیستی و شیمیایی

به منظور بررسی اثر سطوح مختلف کود شیمیایی و زیستی بر عملکرد و جذب عناصر ماکرو و میکرو در دانه ذرت، آزمایشی در سال زراعی 1392 در دانشکده کشاورزی دانشگاه مراغه انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار اجرا گردید. فاکتور اول (a) شامل کود شیمیایی در سه سطح a1: بدون کود، a2: کود نیتروژنه و a3:50 درصد کود نیتروژنه + 50 درصد کود فسفره و فاکتور دوم (b) شامل کود زیستی در چهار سطح b1: عدم تلقیح، b2: نیتروکسین، b3: بارور2 و b4: بارور2 + نیتروکسین بود. نتایج نشان داد کاربرد کودهای شیمیایی سبب بهبود عملکرد کمی و کیفی دانه گردید، به ویژه زمانی که عنصر فسفر به همراه نیتروژن مورد استفاده قرار گرفت. مصرف50 درصد (n+p) نسبت به عدم مصرف کودهای شیمیایی، 63/23 درصد عملکرد دانه، 10 درصد پروتئین، 9 درصد فسفر، 10 درصد پتاسیم، 5 درصد آهن و 7 درصد روی دانه را افزایش داد. کاربرد کودهای زیستی نیتروکسین و بارور2 به صورت توأم مؤثرتر از کاربرد انفرادی آن ها بود. بر اساس ترکیبات تیماری، کاربرد توأم کودهای زیستی و شیمیایی در بهبود صفات کیفی مؤثرتر از کاربرد جداگانه آن ها می باشد. به طوری که ترکیب تیماری نیتروکسین + فسفات بارور2 + 50 درصد (p+n) موجب افزایش 80 درصدی عملکرد، 22 درصد پروتئین، 50 درصد فسفر و پتاسیم و 9 درصد آهن دانه نسبت به شاهد گردید. همچنین افزایش دسترسی به فسفر توسط کودهای شیمیایی و زیستی، اثر رقابتی بر جذب عنصر روی داشته و سبب کاهش آن در دانه گردید.